Georges Seurat

Urodził się jako trzecie z czworga dzieci Ernestine Faivre i Chrysostoma Seurata. Rodzice żyli dostatnio, więc nie miał problemów finansowych i mógł poświęcić się sztuce. Od najmłodszych lat interesował się rysunkiem. Do malowania zachęcał go wuj malarz-amator. W wieku 17 lat Seurat zapisał się do Miejskiej Szkoły Rzeźby i Rysunku, a w 1878 rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych. W czasie studiów malarz spędził wiele czasu w bibliotekach i muzeach, studiując dzieła starych mistrzów.
W 1879 Seurat obejrzał Czwartą Wystawę Impresjonistów i był to prawdopodobnie punkt zwrotny w jego karierze artystycznej. Według relacji jego przyjaciół Seurat przeżył wtedy "głęboki i niespodziewany szok". Pod koniec roku został powołany do wojska i wyjechał do jednostki w Breście. Po zakończeniu służby wojskowej wrócił do Paryża. Odszedł od propagowanego przez Akademię Sztuk Pięknych malarstwa akademickiego i wraz ze swym przyjacielem Aman-Jean`em wynajął pracownię. Interesowali go malarze XIX w., studiował przede wszystkim dokonania impresjonistów. Bazując na pracy chemika M.E.Chevreula pod tytułem Prawo kontrastu symultanicznego kolorów, wyprowadził teorię zlewania się barw, która stała się podstawą jego innowacji malarskich (pointylizm). W 1883 roku po raz pierwszy wystawił swoje obrazy na wystawie Salonu Niezaleznych. Także w 1883 rozpoczął pracę nad swym pierwszym ważnym dziełem - Kąpielą w Asnieres. Obraz został odrzucony przez Salon w 1884 i dlatego Seurat zaprezentował go na Wystawie Malarzy Niezależnych. Płótno wisiało w kącie przy barze, lecz zwróciło uwagę kilku krytyków, oraz zbudziło entuzjazm malarza Paula Signaca, który później przejął styl Seurata. W 1885 Seurat spędził lato w Grandcamp, małym porcie, gdzie namalował wiele obrazów przedstawiających morze. Jesienią spotkał Camille'a Pissarra, który przejął jego technikę. Na ostatniej wystawie impresjonistów Seurat wystawił swój najważniejszy i chyba najwspanialszy obraz - Niedzielne popołudnie na Wyspie Grande-Jatte. Krytycy, zaszokowani zgeometryzowanymi kształtami oraz mnogością małych, kolorowych plamek, bardzo źle przyjęli ten obraz. Chcąc zdyskredytować styl Seurata nazwali go "pointylizmem", co oznacza "kropkowanie" lub "punktowanie". We wrześniu 1886 krytyk sztuki Felix Feneon, obrońca i przyjaciel Seurata, po raz pierwszy użył terminu metoda neo-impresjonistyczna.

Zainicjowany przez Seurata kierunek niewątpliwie wywodzi się z impresjonizmu, będąc jednocześnie jego radykalną odnową. Seurat stworzył malarstwo intelektualne, usystematyzowane, podporządkowane regułom i zasadom. Wokół Seurata zebrała się grupa malarzy, w tym Pissarro i Signac. Jego obrazy znalazły licznych zwolenników w Belgii, dlatego też w lutym 1887 w Brukseli wystawiono "Niedzielne popołudnie na wyspie Grande-Jatte" i kilka obrazów o tematyce morskiej. Na przełomie 1887 i 1888 Seurat odstąpił od kompozycji plenerowych i wyznaczył sobie nowe zadanie: zastosowanie swojej techniki do scen we wnętrzach. Powstały m.in. "Modelki" i "Parada". Kolejnym ważnym obrazem Seurat był Pudrująca się kobieta. Za modelkę posłużyła mu młoda robotnica Madeleine Knoblock. Malarz miał z nią syna, który urodził się 16 lutego 1890. Ich związek był utrzymywany w ścisłej tajemnicy i dopiero po śmierci Seurata przyjaciele dowiedzieli się, że miał z nią syna.

26 marca 1891 artysta rozchorował się na dyfteryt i w trzy dni później zmarł. Dwa tygodnie po śmierci artysty jego dziecko zmarło na tę samą chorobę.

Pointylizm próbowali naśladować tak wybitni malarze jak Pissarro, van Gogh, Gauguin, Matisse. Jednak żaden z nich nie był w stanie osiągnąć tak wspaniałych efektów jak Seurat.